Λήμνος
Γνωστή πρωτίστως για την ιστορία και τη μυθολογία που συνδέεται μαζί της και ξεκινάει από τον προϊστορικό οικισμό της Πολιόχνης, το νησί του Ηφαίστου δεν είναι από τα πρώτα που έρχονται στον νου όταν σκεφτόμαστε την αγροδιατροφή, όμως είναι μάλλον άδικο.
Η Λήμνος δε βασίζεται στη θάλασσα, αλλά στις εύφορες πεδινές εκτάσεις με χαμηλούς λόφους της, κι αυτό φαίνεται από την ενασχόληση των κατοίκων της με την κτηνοτροφία και την καλλιέργεια. Από αυτές άλλωστε προκύπτει αφενός η αγάπη τόσο για την τυροκομία -με αποτέλεσμα το περίφημο καλαθάκι, το μελίχλωρο, το κασκαβάλι κι άλλα τυριά- όσο και την αμπελοκαλλιέργεια, που δίνει σταφύλια, σταφίδες, ξύδι και τον λημνιό οίνο που αναφέρεται από τον Όμηρο και τον Αριστοφάνη. Παρουσιάζει επίσης αξιόλογη παραγωγή δημητριακών, απ’ την οποία ξεχωρίζουν το σιτάρι μαυραγάνι και ο σκληρός σίτος «Λήμνος», ενώ την τιμητική τους έχουν και τα ντόπια όσπρια.